Antarctica 3
Vanuit Uruguay was het een dagje op zee om naar de vissersplaats Puerto Madryn te varen, in het Patagonische deel van Argentinië. Toen we de eerste dag aan boord kwamen, voelde het aan als thuiskomen en elke keer als we van boord zijn geweest, is het net of we weer naar huis gaan.

Ze voeren daar naartoe, kwamen aan land en hakten in het zachte gesteente grotten uit om de eerste tijd in te wonen. Vlak voor de kust lag een vergane walvisvaarder. Bij eb werd het schip gesloopt en het hout werd gebruikt om de eerste huizen te bouwen.

De eerste grotten	Zo werden ze uitgehouwen in het zachte gesteente

Ze bouwden een goede handelsrelatie op met de autochtonen uit de buurt. Op de plek waar ze landden, staat nu een beeld dat met de hand boven de ogen uitkijkt naar zee. Het symboliseert de verbondenheid van de autochtonen met de Wales mensen; het beeld kijkt uit naar de zee om de mensen uit Wales te verwelkomen. De vlag van Wales en Argentinië wapperen daar ook gebroederlijk naast elkaar. Er is daar ook nog wat oude klederdracht die een duidelijke mix is van het Wales en Argentijnse. De Wales immigranten openden daar ook in 1886 de eerste aluminiummijn.

Een autochtoon kijkt uit om de Wales immigranten te verwelkomen	De Wales en Argentijnse vlag naast elkaar
Standbeeld van De Wales Vrouw om eraan te herinneren dat  de stad een Wales oorsprong kent	Een mix van Argentijnse en Wales klederdracht
Tegenwoordig is het ook toeristisch aantrekkelijk vanwege het lange glooiende strand en de fauna. Je vindt er zeeleeuwen, zeehonden, pinguïns, zeeolifanten, Commerson’s dolfijnen, en walvissen. De genoemde dolfijnen zijn van een apart soort. Ze zijn zwart en wit en hebben een vin als een Mickey Mouse oor.

In Puerto Madryn is het ‘s morgens meestal redelijk weer. In ons geval klopte dat, toen we wegvoeren, regende het.
We vertrokken overigens te laat omdat een excursie niet op tijd terug was. Dat kwam doordat alles was opgeschoven omdat de Argentijnen de stellage van loopplanken maar niet op zijn plaats kregen. Op gegeven moment vroegen ze aan de kapitein of hij het schip niet 20 cm kon verplaatsen. Deze reageerde natuurlijk heel boos.
De omgeving is heel onherbergzaam. Bij Punto Lomo bezochten we de zeeleeuwen, achteraf niet heel bijzonder als je er al vele gezien hebt.

Punto Lomo	Zeeleeuwen met hun jongen

Hier en daar is het wel wat achtergebleven. In winkels kun je wel met plastic betalen maar een excursie aan land moet cash betaald worden. Wellicht doen ze dit om de belasting te ontduiken maar ze lopen heel wat mis. Wij gingen proberen te pinnen maar dat ging niet zo maar. Uiteindelijk moesten we dat opgeven en de excursie naar de zeeolifanten kon niet doorgaan omdat het inmiddels zo laat was dat we niet op tijd terug konden zijn. Gelukkig konden we een andere excursie met euro’s betalen.
We hadden het verschijnsel al eerder gezien in Uruguay maar zagen we het weer. De gids had een potje met een rietje erin. In dat potje zaten fijngestampte bladeren van de Ilex Paraguariensis. Onder haar arm had ze een thermoskan met warm water waarvan er steeds wat werd bijgegoten. Dit drankje heet “mate” en heel veel mensen gebruiken dat. Ze geven het potje door en iedereen zuigt even aan het rietje. Een knaap die we zagen, leek er wel high van te zijn. De chauffeur en de gids deelden ook, ook met ons. Zij waren niet high en wij hielden het bij een zipje. Het was erg bitter. Ik kan me voorstellen dat gekookt gras zo smaakt. Na afloop bedankten we ze met “grazi”en zeiden “chau”, beide uit het Italiaans afkomstig.

De gids en de chauffeur met hun “mate”	Natuurlijk wilde ik het bittere goedje ook proeven

We gingen op weg naar het schip en we moesten op tijd zijn want anders vertrok het zonder ons. We wandelden over de boulevard waar o.a. prachtige sculpturen stonden en vele andere kunstwerken.

De dode bomen zijn blijven staan en bewerkt tot kunstwerk	De betekenis van dit kunstwerk is: “Niet lullen maar doen”

Argentinië is een land dat rijk is aan grondstoffen, kent een eigenzinnige bevolking, is het land van de empanada’s (deegrolletjes of halve maantjes die gevuld zijn met vlees of andere dingen) en de Argentijnse gaucho’s (cowboys) en vlees. Maar het is ook het land dat bekend is met dictatoriale militaire regimes. Jammer dat het land zulk slecht management kent. Enige decennia geleden ging het zo slecht dat het regime een rookgordijn probeerde te creëren door de Falklandeilanden in te nemen. Maar daarover later meer.
We zijn daar nu op weg naar toe. De zee is kalm met wat schuimkoppen. Af en toe zie je wat albatrossen vliegen terwijl in de verte de ademwolken van walvissen verschijnen. Niet veel later zie je de karakteristieke staarten omhoogkomen en weg is het groepje walvissen. Het is al een stuk kouder.